Sinds 2016 bezoek ik ook elk jaar de vondelingen in Marokko. Degenen die nog nooit van vondelingen gehoord hebben: een vondeling is een baby of kind dat door zijn ouders (of alleenstaande moeder) werd achtergelaten. Dit komt vaak voor bij ouders/moeders die niet kunnen of willen zorgen voor hun kind.
Het frappantste dat ik in het vondelingenziekenhuis heb meegemaakt, is het verhaal van Selma. Selma is een kind met een waterhoofd. Zij werd gevonden op de rand van de stoep, achtergelaten door haar ouders. Ze werd overgebracht naar het ziekenhuis. Voorheen had ik zelf ook nog nooit gehoord van vondelingen in Marokko. Het was bij toeval – na een bezoekje aan de kraamafdeling- dat ik werd verteld om zeker de baby’s op het gelijkvloers te bezoeken.
Daar lag ze dan. Selma. In een kleine kamer van amper 3 meter op 4, samen met nog 3 pasgeboren baby’s en 2 gehandicapte peuters van ongeveer 3 jaar oud. Er waren naast haar kamer nog een aantal kamers op dezelfde gang. Ik was helemaal in shock toen ik het eerste kamertje betrad en liep huilend naar buiten. Hoe kan een ouder zijn kind op zo’n manier hulpeloos op straat achtergelaten. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen. Nadat ik de moed bij elkaar had geraapt, ging ik opnieuw naar binnen. Mijn hart brak in duizend stukken toen ik al die kindjes daar zag liggen in veel te kleine bedjes en in een van de armste ziekenhuizen van Marokko. Ze krijgen geen medicijnen of maaltijd van het ziekenhuis. Ze zijn afhankelijk van de goodwill en donaties van mensen, zij doneren voeding of kopen medicijnen voor hen. Helaas overleven hier zeer weinig kinderen. Zij die wel overleven – en niet zwaar fysiek gehandicapt zijn – kunnen op hun 4de of 5de verjaardag overgebracht worden naar het weeshuis. Intussen ken ik al een aantal kindjes die nu in het weeshuis verblijven, die vanuit het vondelingenziekenhuis zijn overgebracht. Jammer genoeg zijn er dat niet zo veel. Maar even terug naar Selma. Vanwege de zware, fysieke afwijkingen, mocht zij helaas het ziekenhuis niet verlaten. Jarenlang lag zij in dat ene bedje, zonder ook maar ooit een voet buiten te hebben gezet. Ineens vroeg ik aan een verpleegster hoe oud Selma nu is. Bleek dat ze toen 10 jaar was. Het zag er ook niet hoopvol uit voor haar. Er waren namelijk geen middelen om haar te opereren en dus zag het er naar uit dat Selma daar voorgoed zou blijven. Selma kon je heel intens aankijken, maar praten kon ze niet.. Vorig jaar is Selma in het ziekenhuis overleden.
De baby op de foto is niet Selma, maar een baby die ik van ditzelfde lot wil onthouden. Ik wil dolgraag deze baby een betere en andere toekomst bieden. Samen met nog 17 andere baby’s en peuters uit het ziekenhuis.
Daarom richt ik deze warme oproep naar jou toe: kan jij me helpen met babyspullen?