In de winter van 2018 ben ik naar Genfouda, een dorpje 30 km van Oujda, getrokken om de kinderen te voorzien van winterkleding. De bergen ingetrokken en een schooltje bezocht waar ik in 2017 ook ben geweest. De armoede in het dorp is duidelijk te zien aan de kindjes. Er is geen warm water om te douchen en de meeste kindjes komen in hun pyjama naar school. Daarnaast wandelen ze een kilometerslange route in gescheurde plastic sandalen of sportschoenen met gaten en zonder zolen. In de groep van 60 kindjes had er niemand degelijk schoeisel aan. De dag dat ik daar aankwam, heb ik me bezig gehouden om alle schoenmaten van de kindjes op te meten.
Enkele dagen later waren we van plan om de schoenen te bezorgen aan de kindjes. Het was een vermoeiende dag. De regels voor goede doelen in het dorp waren blijkbaar veranderd en mocht niet meer gebeuren zonder toestemming van de gemeente. Hiervoor moesten we eerst een schriftelijke toestemming hebben, gestempeld en getekend door de verantwoordelijke van alle kindjes van het dorp. We hadden ven tevoren gebeld en de persoon in kwestie zou het document klaar hebben liggen op zijn kantoor de dag dat we zouden gaan. We hebben dinsdag gebeld en donderdag zou het klaarliggen. Maar Marokko zou Marokko niet zijn als je op tijd op de afspraak bent en de persoon die je nodig hebt, beslist om op dat moment te gaan eten met zijn collega’s. Wetende dat wij 45min hebben gereden in de bergen om daar te geraken en nog eens meer dan een half uur hebben moeten wachten. Uiteindelijk komt hij binnen, om dan het nieuws te brengen dat we het papiertje eigenlijk niet nodig hebben en dat we gewoon ons ding kunnen doen. Dus terug kilometers rijden van Jerada naar Oujda.
We zijn uiteindelijk op onze afspraak geraakt en de kindjes toch nog kunnen blij maken met hun nieuwe schoenen.